Dudaklarýmýn tuzunu yalayarak gökle yerin birleþtiði o noktayý öpüyorum her ayak izi sen kokuyor biraz da ben tadýnda bir þarký okuyor deðiþen iklimlerde kaybolurken..
Hayat merdivenimin tam orta yerinde býraktým seni bilirim taþýyamadýn aðýrlýðýmý düþürdün yüreðinden bir anda aþk þaþkýn bakýþlarýyla bakýyordu bir yanda.
Söyle dedin... Söyledim..
Soðuðun dövdüðü yüzün alý al, moru mor inanmayan g(s)özlerle baktýn yüzüme yaþanýlan her anýyý içinde barýndýran baþýnda ki bereni çýkardýn elinle yumurup top gibi fýrlattýn tel örgülere aslaný ininden kaçýrdýn.
Birden serbest kaldým kapýdan çýkan halimi anlayamadýn ürkek yüreðin soluk soluða yüzüme kilitlenmiþti açacak dermanýn bitmiþti.
Hýzla fýrladým açýlan tel örgülerden özgürlüðün o þaþkýn o telaþlý o inanmazlýk çemberi ’çýt’ diye kýrýldý içimde bir kedi yavrusu gibi ilk kez sensizliðe açtým gözlerimi boðazýmda ki düðüm çözüldü fýrlattým yüzüne bitti diyen sözlerimi.
Ayrýlýðý dizlerime kadar çekerek anlattým nasýl üþüdüðümü.
Artýk herkes seni biliyor kalemimden dökülen damla damla heceler ismini alýp asýyor gecelere yýldýzlar küsüyor ay küsüyor ben küsüyorum kadere.
Bir dua var dilimin sen kokan yanýnda piþmanlýðýn gölgeleri duvarlarýmda birikiyor gözlerimi yummaya korkuyorum biliyorum ki yumduðum an dökülecekler kirpiklerime bir kez de onlar vuracak özlemleri geceler tere bulanacak
Siyah bir duvaðý baþýma taç ettim edeli beyaza küsüm aðzýmýn kenarýnda herkesin bildiði bir türküyü çiðniyorum benim hayatýmda yüksek yüksek tepelere ev kurulmadý hiç ben anamdam babamdan deðil yar/dan ayrý hor görülüp düþtüm ben asýl bu ayrýlýkla tam da kývamýnda hayat denen dergah da piþtim.
Yüzümde kýskaçlýðýn perdesi aralandýkça senden sonra sað kaldýðýma piþmaným keþke ya seni ya kendimi vursaydým piþman mýsýn diye tam ölürken sana sorsaydým ve sen de bana küsseydin son kez ve ben gülebilseydim mutlulukla ilk kez..
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.