YOKLUĞUN KADAR ACIMASIN CANIM

Hayaller sürekli kaçýp giderler.Peþlerinden koþtukçada sürüklerler bizi.Ne var ki yýkýlmak ona göre fazlasýyla basit.
Yazmak için zaman gerek.O zamandada milyonlarca yeni düþünce.Aklýma her gün gelen o düþünceler kalemin baþýna geçince yok oluyor sanki.Nereye uçuyorla bilmiyorum ama yüreðimin derinliklerinde olduklarý kesin.Onlarýn baðýmlýsý olmuþ gibiyim.Düþünmeden duramýyorum.Ve bazen onlarla öyle boþluða dalýyorum ki nefes alýp almadýðýmýn bile farkýnda olamýyorum.
Uzun zamandýr yazmýyorum.Yazmaya anlam yükleyemiyorum.Sessizliðimin arkasý doluyken bir türlü konuþturamýyorum kalemimi defterime karþý.
Bazen aðlýyorum.Gözlerimden yaþ bile akmýyor.Aðlýyorum.Gözyaþlarýmda yokluðuma aðlýyor belki, farketmiyorum.
Nerede ruhum?
Sahi nerede benim hayallerim?
Herþeyim aslýnda burda da , bir ruhum göç etmiþ gbi.
Halime acýyorum..
Zaman zaman mutlu olduðumu zannediyorum da onsuz olmuyormuþ.Seziyorum akþamýnda.Onsuz Ýstanbul çekilmiyormuþ..
Akþamýnda seziyorum onsuzluðu.
Yapamýyorum.
Hani insanýn sevdiði yanýnda olmayýnca nefes alamaz ya . Öylesine kenetleniyorum.
Kelimeler düðümleniyor yüreðime.
Aðlamak bile aðlayamýyor benim için..
Çünkü;
Doðuþtan hasret çekmeye mahkum edilmiþ gibiyim.
Boðazýma deðil.En derinime düðümleniyor kelimelerim.Orada bir kýyamet kopuyor sanki.Sessizliðim içinde çýðlýklar atýyor.Kendi içinde.Ben bile duymuyorum.Gözyaþlarým bile duymuyor.
Baðýrmak istiyorum.
Olmuyor..
Yaþadýklarýmdan ders çýkarmam gururlandýrýyor bir bakýma beni.Hayata acýyarak gülümsüyorum.
Bir ’’ HOÞÇAKAL’’ a sýðdýrdýn sen beni sevdiðim.Gözlerine bakmaya cesaretim yokken küçücük bir ’’HOÞÇAKAL’’ a ..
Gidiþinin ardýndan hiçbir þarkýnýn ruhuma tesellisi olmadý.
Özlemin günden güne derinime iþleyen bir cevher gbi.O kadar deðerlisin yani.Farkýnda olmadan, bende çok deðerlisin.Gözlerini özlediðim.
Hiç anlamadan nede çok sevmiþim seni.Ne de çok girmiþsin yüreðime.Beni hasretinle gömdün ya Ýstanbul’a.Erkende dönsen, geçte dönsen deðiþen hiç birþey olmayacak gibi.Yakýnýmdayken bile özleyeceðim seni.Yeter ki sende kandýrýp gitme beni.Yanýmdasýnda iþte.Uzaktasýn bana.Gözlerine hiç bakamayacak kadar uzak.
Seviyorum seni.Hani ölü olsam dirilip yeniden yeniden seveceðim yüreðini.Yenide aþýk olacaðým sana.Ölüyüm aslýnda.Demiþtim ya ; gömdün beni Ýstanbul’a.Ruhumu gömdün.Milyonlarca kez diriltip gözyaþlarýmla,içimdeki çýðlýklarla yeniden gömdün.
Acý bana ve dön!



Özledim seni.Sonsuzca özledim.Bedenimin yanýnda olsada bedenin þöyle sýkýca bi sarýlsam!Hiç býrakmasan beni.Gönlümde olduðu gibi hiiç býrakmasan bedenimi?
Yüreðini sevdiðim dön hadi.
Kýrma duygularýmý.Özellikle de hüzünlerimi.Dön hadi.Yeteri kadar yanlýzým Ýstanbulda.Gel,
Ama;
Yokluðun kadar acýtma canýmý ...
Sosyal Medyada Paylaşın: