Güneþ ölümü mýrýldanarak doðarken
Ben siperimde silah arkadaþlarýmla birlikteydim.
Siyahý ve bir daha geri gelmeyecek günleri düþünüyordum.
Önümde uzanan mavi deniz adeta çýðlýk atýyordu.
Gözlerim uzaklara doðru odaklanýyordu.
Ve ben donup kalmýþtým gemileri gördüðümde.
Ayýlar acýkmýþtý ve tek yemekleri bizdik.
Bulutlarýn yer yeryüzüne düþtüðünü sanmýþtým.
Ýlk bombalar yaðmur gibi yaðarken üstümüze.
Ve o sesleri hala hatýrladýðýmda gözlerim yaþarýr.
General daha fazla düþünmeme izin vermiyordu.
Düþmaný iþaret ederek bize baðýrýyordu.
Süngümü taktým ve arkama bile bakmadan koþtum.
O anki duygularýmý yabancý bir gencin gövdesine batýrdým.
Çevremde kayan yýldýzlar görüyordum.
Ve öldürdüðüm her asker için üzülüyordum.
Arkadaþlarýmýn yarýsý ölmüþ yarýsý zaten ölmekte.
Evcil köpekler gibi baðlamýþlar bizi bu cehenneme.
Ve aylar sonra general yanýna çaðýrdýðýnda beni
’’Aferin oðlum, seninle gurur duyuyorum’’ diyerek
Göðsüme altýn kaplý bir madalya astý.
Keþke onu diðer arkadaþlarýma da assaydý.