kalplere nevruz ateþi ýsmarlýyorum dünyanýn yarýsýna biraz gerçeklik öbür yarýsýna çocukluðumu ve düþüyor ordular bir bir meydanlarda vicdan’sýz’lýk ölüleri kalýyor. sokaklarda biriken kirleri devlet eliyle silen çöpçüleri izliyorum süpüremiyorlar bir çocuðun kabrindeki misketi ve ben þimdi bahar güneþini bilincime dayayýp ruhuma ruhuma sýkýyorum umut mavisi bu bana çok iyi geliyor
kitleler sanýyor ki alýþmak unutmaktýr ve sýrtýný alkýþlara dayayan otorite yanýlmak ýrmaðýnda terini kurutuyor bense adýnýn uçurum olduðunu öðrendiðim bir serabý yüreðimdeki çöle ekiyorum çöl bile yeþeriyor da cenneti vaat edenler yeþermeyi bilmiyor
kendimi anlamak için bir çuval þiir eskittim bunu beni anlamaya çalýþanlar için söylüyorum sonra düþük yapmýþ bir alfabeye bahar dallarýndan bahsediyorum durmadan düþüyorum bir cümlenin rahmine aþk doðuruyor tüm þiirlerim nehir çiziyorum daðlara nehirleri hep sevmiþimdir denizden bahsediyorum bizim rüyamýz diyorum alnýmýza dayatýlan çaresizliðe tek silahým olan umutla mukavamet ediyorum
adý zemheri olan gökyüzünden saðlýk kartý olmayan bir cemrenin topraða düþmesi kadar hastayken güncem en iyi doktirindir gözlerin ve ben gözlerini çatý yapýp damlayan zamanýma nevruz ateþini içime yakýyorum
Arzen ATA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Arzen Ata Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.