Hüsnü Ala!..
Gökyüzüne üfledim ve yaðdý yaðmur,
Düþtü bir boþ, bir raký dolu bardaða.
Boþ olan yarýsýna kadar gargaralýk olur,
Raký olan, kývamýna gelir boðazda…
Sana edemem þikayet,
yetersiz olan benim!
Ne rakýya, su olabildim,
Ne de kelimelere kifayet.
Adam desen; yarým yamalak,
Aþýk desen; Mecnun’dan hallice,
Sesim sana “Leyla” der baðýrarak,
Yüreðim “Hüsnü Ala” der sessizce.
Gül yüzüne söyledim ve aktý gözlerim,
Düþtü damlalar yüreðimden kalkan tabuta.
Her kolda sana söylediðim aþk sözlerim,
Anca mezarda kavuþurum ben bu aþka…
Sana edemem þikayet,
yetersiz olan benim!
Ne sana yar olabildim,
Ne de sözlerime senet.
Adam desen; yarým yamalak,
Aþýk desen; Mecnun’dan hallice,
Sesim sana “Leyla” der baðýrarak,
Yüreðim “Hüsnü Ala” der sessizce.
Uður ÝNCEKARA
Yazým Tarihi : 17 Mart 2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.