YİNE ÖLMEDİM

Vazgeçmek..
Harflerinde bir büyü gibi bütünlenen vazgeçmek..
Adýnda bile ölüm var. Her harfinde tane tane yaklaþan ölüm. Hiç olmadýðýn kadar imkansýzsýn.
Seni duyunca ürperiyorum.Tüylerim diken diken oluyor.
Sen:
Aklýmýn belkide en derinlerinde lanetlendin. Yoksun. Olman imkansýz. Benim seni düþünme ihtimalim imkansýz. Çünkü vazgeçemem. Ben. Ben sevdiðim adamý býrakamam. Yýllarda geçse en derinlerde yaþadýðýnýn farkýnda olurum.O yaþamýn nefes alýp veriþi saniye saniye iþler yüreðime.
Seviyorum. Ne yazýk ki içimde hiç pes etmeyecek kadar aþk var.
’ Sevdiðim adam uðruna ne vazgeçebiliyorum ne de pes edebiliyorum..’
Günden güne anýlarým eriyor.Küçücük hafýzam yer tutmuyor onlara.Unutuyorum.
Belki bir gün. Belki....
Hayýr hayýr! Bunu hiç düþünmedim bile.Vazgeçmedim. Pes etmedim.Yýllardýr yýkýlmayan ben, onun gidiþiyle ölmedim.
Bu Son ..
Yok olmak adýna bu son.Bugünüm, yarýným , tüm geçmiþim. Ölünce geçmiþim bile yaþamayacak. Ýnsanlar benliðini kaybettiði gibi geçmiþteki benide kaybedecek.
Neyseki þiirlerim var.
Her satýrýnda acýdan bahseden , sonsuz canlý þiirlerim.
Onlar yaþatacaklar akýllarda kalan beni.
Ben yaþayacaðým!
Varlýðým kadar yokluðum, yokluðum kadar varlýðým saklý þiirlerimde. Ama defterim bambaþka. Kimi zaman vücudumu baþtan aþaðý çizecek yazýlarým, kimi zamanda yüreðimi yaþatacak acýlarým saklý. Defterimde belkide yeniden yaþattým kendimi.Yeniden edebiyatçý ruhumu geri döndürdüm bana.
Hani demiþtim ya: Kalemim tükendi artýk diye.
Tükendi. Ben hala yazabiliyorum. O pes etti ben hala devam ediyorunm. Bir þiirimde de demiþtim:
’ Ben ölsem þiirlerim beni öldürmez ’ diye.
Hayatýmýn her saniyesi ayný geçiyor.Bugünün dünden tek bir farký var. Acým daha derin. Daha bayat ve daha derin.Nefes almamý güçleþtiriyorlar.Dün pes ettim.Denediðim intiharý bir daha denedim.
Yine ölmedim!
Ýyiki mi desem keþkemi desem bilemedim.Ama ben yine ölmedim.
Acýlarýmla her gün ölen ben dünde bugünde toprakla bütünleþemedim.
Belkide inadýna yaþa diyordur bana hayat. Ben hiç farkýnda olmadan : YAÞA!
Yaþayamýyorum. Dayanamýyorum.Küçücük bedenimdeki kocaman yüreðim bile dayanamýyor.Daha ne diyim!
17 yaþýndayým.Kimi zaman yalanlarla boðuþtum. Kimi zaman o yalanlarýn içine dahil oldum.Çok sarsýldým.Gencecik bedenim 7 yaþýmdayken çürümeye baþlamýþtý.Ben bu yýl ruhumla sarsýldým.17 sinden 77 sine dönen küçük bir genç kýz oldum bir anda.
Sevdiðim uzaktayken yazmakta bile güçlük çekiyorum.
Yüreðim yetmiyor yazmama.
Sabrediyorum ama sabýrda bir yere kadar.
Bu demek oluyorki sonsuza kadar sabredeceðim.
Hep aðlamaklý gözlerim.Suratýmda hep acý yatýyor, gözlerimden hep acý akýyor.
Ben Dayanamýyorum.
Hoþçakal yanlýzlýðým .....
Sosyal Medyada Paylaşın: