Tren Yolculuğu

Garip bir yolcuyuz biz, þu hayat treninde,
Gidiyoruz, fakat sonunu kestiremeden.
Kayboluyoruz bazen umut tünellerinde,
Gidiyoruz, tünelin ucunu bile görmeden.

Hayatýn ritmi, tren gibi ayný akýyor hep,
Her gün ayný þeyler, býktýrýyor yolculuktan.
Yaþarken tadamýyoruz hayatý, budur sebep,
Ýþte uzaklaþýyoruz; güzellikten, insanlýktan.

Her istasyon sanki hesaba çeken melek gibi,
Ýnsaný tedirgin ediyor trenin yavaþlamasý.
Baþýný az daha eðsen görünecek hayatýn dibi,
Yer yer yüreðini titretir bir köpek havlamasý.

Raylardan çýkan iniltili ses, hâkim hayata,
Ayrý vagonlar da sanki yalnýzlaþan insanlar.
Kalpte hüzün hükümdar, koltuklarda þamata,
Yaþýyor sanýyoruz oysa yaþanmýyor hayatlar.

Sosyal Medyada Paylaşın: