gözlerinden kan tüküren kirpiler
kurak çöl, kýsýr bir rüzgâr içim
söküp alýn yüreðimdeki incir aðacýný
her gün binlerce kurt çoðaltýyor bedenim
ýstýrabýn þeklini bilen yok
çizmiyor hiçbir ressam, anlatmýyor hiçbir kalem
ölü candan üflemeleri çoðaltýyor an
öptüðüm kasýrga dudaðý, içtiðim toz bulutu
ruhumda taþ üstünde taþ…
yýkýlýyor umudun mabedi
ardýç kuþlarýnýn çýðlýðýna uyanýyor daðlar
neredesin? varlýðým sebebi
yokluðun dibinde kalbim
kovuluyorum…
azalýyorum günbegün
yaþamýn bal tutan parmaðýndan
kalabalýk yollarda sürükleniyor yalnýzlýðým
gölgelerden ölüm masalý
aydýnlanmýyor yollarým
gözlerinden kan tüküren kirpiler
çýrýlçýplak aklým, donuyor içim
çekip alýn üstümden hüzün perdesini
her gün binlerce gün batýrýyor gözlerim
acýnýn tarifi yok
dilimi kavuruyor kelimeler
okyanuslar alev alev, kaynýyor damlalar
karanlýða çekilen adýmlarýmda su sýzýsý
koþtukça
boþluða kanatlanýyor
her nefes…
………….
kirpiklerime rüya
yüreðime aþk tozlarý serp – s e v diðim
dibe vurdu uykusuzluðum
çýldýrmanýn eþiðinde sensizliðim
ayþe uçar
09-03-2014