Yok Daha

bir tek bakýþlarýný eðince
sen
sen olurdun
bulvar gürültülerinde
kaybolma tutkularýmla yoldaþ
ince bir yaðmur korkusu kalýr aramýzda
biz onu aný sanýrdýk
ve dünyada bir tek
yalnýzlýða çare yokmuþ gibi
gitmeleri kabullenmekle geçirdiðimiz
zamaný alýp yanýbaþýmýza
yine ayný baþa döndüðümüz...


küçük ölümlerle biter hayat
ayaklarýmýz bizi ters yollara sürüdüðünde
anýmsayýp unuttuðumuz
sokak baþlarýna fark etmeden
umutlar baðladýðýmýz gibi...

güvercin uçuran düþlerle kalmamalýydýk
kaldýrýmlarda hasta solgun kirpikler býraktýðýmýz
kendimizden uzaklaþma öykülerimizde
fütursuzca sevmeye uzaklýðýn acýsý bu yorgunluk
birlikte yaþanýlmýþ yaðmurlarýn deðerini bilememek
yok yakýnken diyememek
hep bir elveda sýzýsýndan esirgemek adýna ömrü
bu ömür yoksunluðu...

daha beklemediðim duraklar da vardý
hiç varamayacaðým gülümseyiþinin
pazar sabahlý kenarýna
daha oturup bir solukta
birlikte bir ev kurduðumuzu
konuþmayý aklýmdan aklýmdan geçirdiðim
isimsiz parklar
birlikte okuyacaðýmýz kitaplardan
kýskançca cümleler aþýrdýðýmýz
gri denizlerde býrakýp aklýmýzý
baþbaþa paþa çaylarý
daha vardý demek vardý birlikte
mümkünse birlikte irmik helvasý kokan
komþu evlerinin kapýlarýný
birlikte çaldýðýmýz
gurur yapmadan birbirimize su getirdiðimiz
kilim serili yaz gecelerinde
eski alýþkanlýklardan kalma bir saflýkta
mevsimlerden söz ettiðimiz
çocuk sesli pencerelere yüreðimiz açýk
daha kýþ hazýrlýklarý bulutlarýn seyriyle
insan duyarlýðýmýzda
ve kalp aðrýlarýna inen akþam sessizliðinde
kente küs bir inatla
öpmek vardý öpülmemiþliðinden o anýn
artýk daha yok...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: