Umutlarý yüklenip sevgiye karýþýrken
Dünya trafiðinde dur diye dayat bana
Yükümü hafifletmek beyliðe yaraþýrken
Hakkýma gasp etmeni ilk önce anlat bana
Ya da bu gidiþatýn sonu önceden belli
Selametin elimde gömleðime teyelli
Ýster yaþýn onbeþmiþ isterse olsun elli
’Emanetsin’ desen de aklýn hep fesat bana
Bilmem ki onlar için sýrf, kader gelivermiþ
Önyargýlar nedense onlara gülüvermiþ
Arada derim; Ya Rabb! Erkeði deli vermiþ
Onlarý al! Dünyayý; yeniden boyat bana
Yorulmuþ hayalleri hayat kadýnýn, barda
Tecavuz maðduru kýz saný yok itibarda
Eðitim ve iþ desen yeri her daim darda
Kadýnlýk mesleðini ’zor’ dedi hayat bana
Almadým muradýmý zorla evlendim erken
Tarlada dikenlere diren týrnaðým diren
Duvarda bir resmim yok, dayak üç öðün halen
Çocuklarýmdan sonra yediðim bayat bana
Atanýn topraðýndan edinmiþsin imtiyaz
Hiç olmazsa bacýna payýndan versen biraz
Vicdanýn makamýnda beden verirken araz
Ayrýmcýlýk ruhunda, suçluluk; kesat bana
// Ne tuhaf ki bu düzen yine kadýn zaafý
Hamilelikten baþlar ’oðlumuz olsun’ gafý
Yetiþtirdiðimiz kýz arkada tutsun safý
Hak hukuka gelince deriz ver fýrsat bana //
Nezahat YILDIZ KAYA