Kadýnsýn sen... Pusuya yatmýþ üryan miskinlerin barýnaðýnda, Ulvi sükseler teþhir yada gizli kapaklý duygularýn... Birbirine öbeklenmiþ,kenetlenmiþ mahçup bakýþlarýn, Sanki dünyanýn her darbesinde metanetini yeþertmiþ... Payýmal edilmiþ...horlanmýþ... Bazen töhmet altýna alýnýp, Bazen kara peçelerin altýna gizlenmiþ, Parsellenmiþ mihnetlerin...
Kadýnsýn sen... Anasýn,yarsýn... Günahkar kýzsýn... Bazen mahrem duygulardan mahrum, Bazen ucube yalnlýzlýklara mahkumsun... Ama sen kadýnsýn...
Kadýnsýn sen... Seni töhmet altýnda barýndýran tabular yalnlýz kendi zavallýlýklarýnda kor dur ,yanarlar... Dönerler...dururlar... Ve evreni sensiz yine virane bulurlar...
Kadýnsýn sen... Yokluðun berbattýr,varlýðýn ebad... Ancak senin duruþunla gönüller olur sebat... Kýzlar senin,oðullar senin... Erler...yiðitler...delikanlýlarda senin... kaybolan,yitip giden ömür... Törpülenen zamanlar... Duygular...canlarda senin...