Ne mesafeler aþtým sana gelmeye, Kaç geceyi sabah ettik seninle. Bazen þiir oldun dudaklarýmdan hiç düþmeyen, Bazen duam oldun yaradana açtýðým avuçlarýmda. Þimdilerde ise ayrýlýðýn ,hasretin Ateþ oldu ,kor oldu düþtü canýma Yoklugun kavuruyor beni. Takatým dermaným kalmadý beni taþýyan bedenimde.
Mesafeleri aþtýkça seni bekleyiþlerimi sevdim, Ýþte o zaman seni beklerken , Hasretinle varlýgýný bilerek yaþadým; Sen olmasanda. Seni beklerken yaþadýðýmý anladým. Bir gün hiç ummadýðýn zamanda, Çýkýp gelme düþüncesini bile sevdim .
Bitsin bu sensizlik ýzdýraplarým, Bazen bu ayrýlýk neden diyorum, Geriye dönebilmek zormuydu. Öyle ki sevdigim ; Sana açtýðým bu eller, Dualarým sanaydý. Gidenler dönermi bilmem ama, Sen bensiz oldugun zamanlarda bile mutlu kal sevgili Mutlu kal..
Ö.F.G
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Faruk Gözoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.