Sonra ona dedim ki;
Yarýndan sonra ki bir vaktin dününü yaþý-yorum.
Ýlk gerçeðim bir hayalin olasý yalaný!
Gözleri olmayan bir iradenin safýnda,
Allah’ý dinliyormuþ gibi yapýyorum.
Ben,
çok yanýlgýnýn daha çok doðrusuyum diyorum çünkü.
Allah bizimle biliyorum
ve bu yüzden ölümden korkuyorum.
Önümü göremeyecek kadar karanlýk yaþadým
ve herþeyi bilmenin cahili kaldým!
Allah beni,
en çok benden esirgesin,
benden korusun.
Ben,
seni saklamaya çalýþan,
saðanak bir kelime yagmuruyum ey yalnýzlýk!
Seni,
elinden tutup en sevgilim olan sessizliðimle tanýþtýracaðým.
Bir gün bu dünyanýn esaretinden kurtulup,
seni,
onunla ebediyen buluþturacaðým!
Bu son sahnesinde ömrümün,
hiçbir kelimeye sarýlmadan,
seni,
onunla konuþacaðým.
Bekle çoðal ve gör!
Hayat dediðin ne ki!
Kirletip kirlenmekten baþka.
Ve bu körlüðün sesine saðýr olup çýðlýða bürünmekten baska!
Edeb i hayat ile yasayan ebed i hayati hak edebilirdi ancak.
Bunu ilk kalbin bilmesi gerekiyordu
ve aklýn inanmasý.
Sonrasý sadece yaþamaktý,
sadece yaþamak!
Damdan düþer gibi
bir coþkulu nehrin akmasý gibi
bir çiçeðin bir böceðe rahmeti gibi!
Arý,
duru
ve ama hep haklý yaþamak!
Yalnýzlýk rahlesinin içinde ki sessizlik kitabýdýr kalp.
Bir çýtýrtý duysa sevmek zanneder.
Gök gürlese aþk!
Bir suçluluk kok(la)sa piþmanlýk hisseder.
Rengi beyaz olan herþeyin adý duadýr.
Vaktin dün kumbarasýnda birikir tik taklarýn eþliðinde.
Umut sustalýsýný derininde saklayarak.
Kanýný yutkunurken aklýnda hep daha çok yarýn vardýr.
Oysa hiç bil(e)mez hangi yarýn hayýrdýr hangi yarýn þer!
Sadece yarýn olsun der kalp!
Yarýn olsun da hayr olsun.
Gecenin böðründe sýzlanan bir duayým belki,
üzerime serili karanlýða nisbet aralayýp göðün kapýlarýný,
ahýmla aydýnlanýyorum.
Görklü mutluluklar uzak ufuklar da,
þahlanasý zaferler denizlerin dibinde,
yiðitlenip türküleneceðim dillerim lal.
Ama ben hala bir yarýn kadar var bir umudum,
bir aþkla eylemlenip sevebilecek kadar saðlam bir kalbim.
Benimle süslenecek vakitler,
bensizliðe tahammülsüz mekanlar
benim haklý hükümranlýðým çünkü!
Ýnsan en çok kendiyle mesafeli olmalý.
Fazla yüzgöz olup her halini ifþa etmemeli.
Misal kendine nefretinin sivri ucu olup kaportayý delmemeli
yada hepten muhabbetlenip kusurlarýnýn kör ve saðýrý olmamalý.
Mesafeyi korumalý.
Zamanýn ve mekanýn kalýbýna hapsetmeden kendini
yüreðiyle varolmalý.
Aklýn sermayesiyle karýný gözettiðý kadar
ahlakýylayda varýný korumalý.
Öyle nefsiyle içlidýþlý olup yavþamamalý!
Kimse kimsenin varlýðý deðildir
ve kimse kimsenin yokluðu da deðildir!
Her kimse bir diðerinin þahidi ve emanetidir.
Onunla sýnanýr,
onunla acýlanýr,
onunla umutlanýr.
Hayat da böyle bir þeydir iþte.
Sabrý,
sadakati ve cesareti olmayanlarýn yokuþu olur hep.
Olan umutlarýný da tek tek alýr.
Hayat;
haylayýp yürüyenlere ve damardan sevip akledenlere haktýr,
sevaptýr ve rahmettir!
Ýþ çýðýrýndan çýkmadan ölmeli yada adam olunmalýdýr!
Sýfýrýn altýnda yaþayanlar için yukarýsý yoktur!
Daðýn zirvesi çukur göðün tepesi acizdir.
Sen mahfilleri süsleyip gökkuþaðýný silebilsende
asýl olanýn yarýnýndýr.
/
Deli dinsizliðiyle,
akýllý densizliðiyle baþladý dün.
Geç kalanlar erken ölecekler.
Saliha kadýnlar bilmeyecek,
sahici adamlar direnecekler.
/
Hepsi sýfýrýn sýfatlarýyla öne geçip ilk sýrada sevecekler.
Aþkýn su i zanlýlýðý olmadan!