şimo

Göðü yüzüne düþenin , gönlü yol’a mý düþer

ilk adýmladýðýn toprak
rüzgar zamaný geldiðinde ilk neleri savuruyorsa
bil ki son adýmladýðýnda da ayný þeyleri savurur

O daha ilk cümlenin öncüsüyken
eðreti oluyor sözcük

sana zayi diyorum
þafak sýzmasý
bir
göç nasýrýnýn aðýtýyla

kaçýncý bu
sözü birikmiþken harfimin sýrtýna
azmi devriliyor yollarýn
adýnda dar geçimsizlik makamý
kaçýncý bu
yorgun suretinden düþerken toz
ve gece

aðaçlýk bir ahkamla kül korkusuyum
þimdi ateþe atsam kendimi
bir daha sönemem
biliyorum

göçten dönen seyyahý selamlarken bakýþlarým
o yorgunluðu terbiye ediyorum

takatsiz sorgular uyandýran
kaç yorgun ihbar var gözlerimde
bir bilsen

fer çember bozmasý
ahir zamanlý gün dönenceli belki
çengisi dilsiz oynuyor ruhumda

kaç makam taþýyabilir ki
sýrtý haddimden hal eylerken
önce figüran bir özür
sonra füruzan bir kusur
nice cebelleþir ehli yazgýda


þimdi
kýzýla uðramadan bitemeyen günler gibi
düþüm den geçen gülüþlerin


þimo

sinan þeker

Sosyal Medyada Paylaşın: