Ben yüregindeki berrakliginda isigi görüyorken, sen beni zifiri bir karanliga mahkum ettin.. Vicdanini karsina alip, benim fermanimi verdin.. Simdi bu karanligi hangi aydinlik yok edecek? ve de bana,
Simdi bu etrafimi saran bu sessizligi hangi lisan ebediyen sürgün edecek?
Sen hic yasamadin, ne bu ruhta..nede bu tende.. Seni yasatan ben degilim bundan böyle.. Ve unutma,
Soludugum nefesime ne kadar sadik isem, o sadakatin tipkisini sana armagan ettim.. Ve.. Gölgesinde üsüdüm, yagmuru ile topragima göz yaslarimi adadim.. Sen var ol diye, sen..
(...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zahir62 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.