Mezarlık
Bitmez sanýlan þu hayatýn son duraðýdýr mezarlýk,
Her gün önünden geçer de anlamaz bunu insanlýk.
Hesabýn yüze çarpýldýðý, sorularýn cevap aradýðý yer,
Ýnsan iþte o an, ölüm meðer gerçekten varmýþ, der.
Yaðmura, kara, soðuða boyun eðer mezar taþlarý,
Ýnsanýn ne badem gözü kalýr orda ne keman kaþlarý.
Tek sermayesi dünya olan orada okur: Allah baki,
Orada insan anlar; tüm zevkler geçici, ölüm hakiki.
Rengârenk çiçekler de bir hiçtir, pahalý mermer de,
Sadece derin bir karanlýk ve yalnýzlýk vardýr içerde.
Elbet hazindir, mezara girip dostlardan ayrýlmak,
Ve bir süre sonra dost diye taþa topraða sarýlmak.
Mezarda gece de birdir, gündüz de; yaz da, kýþ da,
Belki geçerken bir vefalý Fatiha okur, hatýrlayýp da.
Dört duvar arasýnda mahþer gününü hayal edersin,
Günahlarýn mahcup eder, tekrar dirilmek istersin.
Kimsesizliðin dayanýlmaz çaresizliði mezarda bekler,
Ölümden asla korkmaz, hesabýný verebilen yürekler.
Dünyada nasýl yaþandýysa mezarda da o dile gelir,
Mezarlýk cennet yolunda duraktýr, inanan bunu bilir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
HALİL ZENCİROĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.