Bir el bir tohum býrakýr topraða, Biliriz ki yýrtýp çýkacaktýr... Duracaktýr ardýndan filize,yapraða. Meyve verecektir...
Çok þey biliriz kendimizden baþka, Rüyalarý bile tabir ederiz, Üç vakte kadar teyit ederiz umutlarý, Atalet içre yaþarken; Kumdan kaleler,camdan kuleler yaparýz.
Uzay boþluðu,kara delik,þeytan üçgeni, Sýrlarla dolu Evreni anlayabiliriz. Anlayamdýðýmýz tek þey; Kimiz biz,Everenin tek sahibi mi?
Bilinçaltý,bilinçüstü, Deniz aþýrý yerleri keþfederiz, Uzaya üs bile kurarýzda, Ýnsanýz ya hani; Kendimizi hep ihmal ederiz. Taki son nefese kadar! En can alýcý suale cevap aramakla geçmiþtirde, Koskoca hayat, Kendimizden baþka her ne varsa anlamýþýzdýr, Sadece anlamadýðýmýz kendimiz. Kimim ben? Bir birimizi kurtarmaktan, Evreni anlamaktan, Sýra gelmedi kendimize, En karmaþýk denklemleri bile çözdükte, Kendimizi asla, Þimdi söyle; Kimim ben? Kimsin sen?
yunus ça./
Sosyal Medyada Paylaşın:
maverayailkyolcu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.