dudaklarýmda
yaramaz dutlarýn
silinmeye yüz tutmuþ boyasý
dilimde sonunu bir türlü getiremediðim o þarký
‘’t o h u m l a r f i d a n a
f i d a n l a r a ð a c a’’
dönmüyor nedense
benim yurdumda
&
ne kadar derin
ne kadar uzak
bir gökdelenin yetmiþ ikinci katýndan
rodrigo’ nun gitar konçertosu eþliðinde
kendimi boþluða býrakmak gibi bir þey
gözlerine bakmak
en güzel tarafý da ne biliyor musun
bir betona deðil de
her seferinde
gözlerine çakýlýyor olmak
oysa eskiden güneþe yaslayýp sýrtýmý
yüzümü denizlere
ellerimi meyve çekirdekleriyle beraber
topraða gömerdim
inandýðým bütün masallarý unutup
ölmeye yatar her gece
her sabah hayata yeniden merhaba derdim
çocuktum
çocukluðum etrafýmda sur
ve ben tam ortasýnda týpký bir aslan gibi
hiç olmadýðým kadar cesur
bilmezdim neydi korkmak
en sevdiðim þeydi hatta
uykumda susuz bir kuyuda boðulmak
yani anlayacaðýn
öyle kolay
öyle sýradan
öyle anlamsýzdý
bir idam sehpasýnýn devrildiðini
görmeden önce
yaþamak
Hicran Aydýn Akçakaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.