Yine yokluðuna açtým, kançanaðý gözlerimi
Kahramaný kaybolmuþ
Güneþi ,beni ýsýtamayan
Bir sabahýn içinde
Perdeleri çektim üzerime
Sen gittiðinden beri karalara çalan
takvimlerin gölgesiyle.
Parmaklarýmý sývadýðým bir þiire soyunurken
Avucuma sokulan her kalemde
Hasretin yükselirken,gögüs kafesimden, parmak ucuma,
Gözlerimin daldýðý, her noktada
Hüzün kokuyordu, paylaþýlan her an
Kulaklarýmda büyüyen bir uðultuyla.
Hiç bu kadar, yormamýþken bir þiir beni.
Öyle zorlanýyordum ki
Kelimelerin,
Yaralýlarýný durdurup,
Kanayanlarýný yutup,
Doðrularýný , sýralamaya çalýþýrken.
Ömrümü dayamak isterken, sana
Sýrtýmý dayadýðým satýrlar , üstüme yýkýlýyordu,
Boðazýmý yýrtan, sol yanýmýn sarsýntýlarýyla.
Kaldýðým aðýr acýlý enkazlar altýnda,
Göðsüm sýkýlýrken
Nefesim sýkýþýyordu.
Ve ben,
Gömülüyordum, dudak ucumda asýlý adýnla.
Ömrümü kurban etmek isterken , sana
Cehennem sancýlarýna adanýyordum
Diz çöktüðüm yokluðunun önünde.
Baðýþla beni , son nefesimde !
Çok özlüyorum .
Özledikçe aðlýyorum.
Aðladýkça bitiyorum.
Bittikçe ölüyorum.
Öldükçe , bitiremiyorum þu bir kaç cümleyi .
Ömrümce bitiremeyecek kadar
Seni Çok Seviyorum.
~~~~
Elysa
Þiirime Nefes Olan Ahmet Ormancý’ya Sonsuz Teþekkürlerimle.