adýnýn baþ harfini aldým
bahçede koca çýnar gövdesinden yanýma
birde o hüzzam þarkýyý doladým dilime
terkediyorum bu kenti ölürcesine...
susabildiðim kadar özgür
parmak uçlarýmdaki sýzý kadar yakýn
senli þiirlerin sonuna düþülmüþ dip not kadar tutsak...
o yorgun martýyý býrakýp
eski deniz fenerinin saçaðýnda kanadý kýrýk
birde seni dilediðim yýldýzý gök kubbede unutup
baþým önümde gidiyorum...
nerden baþlasam
bilindik sona en yakýným
ölü düþlerimden yaptýðým uçurtma uçmadý mesela...
o gökyüzü
seni dilediðim o yýldýz gibi bizim hiç olmamýþtý aslýnda
belkide yalancý o bakýþlara ipotekliydi...
karanlýðýmýn adý köhne kasabalý yalnýzlýk
yabancýsý olduðumuz sevdalara üç otuza satýldýðýmýz...
güneþ hiç doðmamýþtý belkide
göksuya bakan verandalý odamýzýn penceresine
camda belli belirsiz bir iz o son saðnaktan kalan yaðmur lekesi...
ýslak düþler iliþtirdimde bekledim
yaðmurlara gebe mevsimde buz yeþili göz bebeklerimin sen yamacýna
sevilmesede sevmeyi biliyordu camdan da olsa bu kalp
paramparca olsada sevmediðin sevgisiyle susuyor bu kalp kýrýlarak....
Hasan ODABAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.