Sevgili insanlar
Eðer dinlemek isterseniz
Anlatacaklarým vardýr
Bu biraz trajik bir hikaye
Ben bir zamanlar çocuktum
Dünyadan uzakta doðdum
Kendimden uzakta büyüdüm
Anne kucaðý nedir bilir misiniz?
Hiç sevdiniz mi bir kadýný?
Durduralamayan kurþunlar gibi.
Yada kendinizi býraktýnýz mý?
Arzularýnýza, hipnotize olmuþ gibi.
Sevgili insanlar
Ne yazýk ki hayatý çok geç anladým.
Çocuktum dediðimi hatýrlýyor musunuz?
Çocuk olmak, hiç yaþamamakmýþ.
Bir gün neyi fark ettim biliyor musunuz?
Hiç bir zaman benim olamayacak bir þeyi,
Belki bir hayaleti, belkide hayatýn kendisini.
O ana kadar o güzellikte bir þey görmemiþtim.
Onun akýntýsýna kapýlmamak mümkün deðildi.
Bana þu sözcüklerle sesleniyordu.
Bana gel, bana gel, bana gel
Bende kendimi ona býraktým.
Ancak hiç bir zaman ele geçirelemeyecek,
Hiç bir zaman benim olamayacaktý.
Bu yüzden aklýmý yitirebilirdim.
Þimdi sadece þiirler yazabiliyorum.
Baktýðým her yerde onu görüyorum.
En azýndan ona saygý duyuyorum.
Nerede bir savaþ görsem
Kendi savaþýma aðlýyorum.