İNSANLAR...

Kanadýmý kýrdýlar
Seçtiðim yollar hep zordular
Ýnsanlar acýmasýz
Kalbimi amansýz
Acýlarla kavurdular

Gözyaþlarýmý bir hiç uðruna akýttýlar
Hesaplarýný mahþere býraktýlar
Kapýlarým perdeliydi
Teker teker yýrttýlar

Güneþe küstürdüler
Karanlýklarda boðdular
Fýrtýnalarda sürüklendim de
Tek bir el uzatmadýlar

Sevdiklerim birer birer kayboldu
Yýllarým büyük bir yitik
Herþeyimi verdim halbuki onlara
Geride kalan bir et birde kemik

Zamaný bana düþman ettiler
Hafakanlara ise dost
Her geçen saniye sanki bir ok
Her yerimi delip delip geçtiler

Pembe ümitlerimi toz duman ettiler
Hayallerimi enkaz yýðýnlarýna çevirdiler
Beni enkazýn altýna gömdüler
Yollarýmý kestiler

Yaþadým nefes aldýðým için hayatta
Etrafýmda her attýðým adým da onlar da vardý aslýnda
Kimi sýzým oldu
Kimi kabusum rüyamda

Bir sandaldým kýrdýlar yelkenlerimi
Açýk denizlere ulaþamadým
Bir kuþtum kanadýmý kýrdýlar uçamadým
Bir güldüm vaktinden önce soldurdular açamadým

Ömrümce Rabbim seni aradým
Her baktýðým yerde sen vardýn
Seni buldum ama seninle olamadým
Ýnsanlar bir imtihandý vesileydi belki
Hz Eyüp misali yaralarýma

Þifa sendeydi saramadým yaralarýma
Hz Hamza gibi kuvvetli deðildim insanlara
Hz Ali gibi yoktu kýlýcým savurmaya
Hz Ömer gibi baðlanamadým yoluna
Geçmiþimi ardýma atamadým sonunda gerilerde kaldým
Beni diri diri gömen insanlarla.
CANSU MENGENCOÐLU



Sosyal Medyada Paylaşın: