Aslýnda çok üzgündüm Elimi býraktýðýnda Bir dað oynadý yerinden Sonra baþkasý Sonra baþkasý Ve bir ova sakinliðinde düþtüm kendime Gök, yüzümü sývazlýyordu Ben sýrtýmý dönüyordum Yaðmura, güneþe Bulut gölgemi izliyordu Sen kim bilir kimi
Aslýnda çok üzgündüm Ve gözlerim hiçbir þeyi görmüyordu Pencereler tek bir yöne açýlýyordu ama Kimse geçmiyordu önünden Menekþeleri öldürüyordum perdeleri kapatýp Adým çýkmýyordu haber bültenlerinde
Görünürde Bahanem yoktu sinirlenmeye Bir cinneti yaþarken zihnim Masumiyetle kol kola geziyordu ismin Uzakta
Sen Perdeyi çekiyordun sýrrýna sadýk kalýp Ben Son sahneye hazýrlýyordum kendimi Düþler Sökülüyordu her gece tenimden aceleyle
Yastýðýmda uykularýmdan kalan o yapýþkan iz Bizi anlatýyordu gerçeðe ve soruyordu:
Çýkar mý piþmanlýk lekesi?
Sosyal Medyada Paylaşın:
deniz-ce Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.