Çok acýmasýzsýn be dünya Ne olur artýk beni bana býrak Bak yürek denen tarla da çorak ve kurak Tükendi sabrým bu þehir bana dar Yüreðimde dinmeyen sýzýlar var
Üzerime koca bir yük býraktýn Beni bir köþeden bir köþeye attýn Mutluluktu bana vaat ettiðin güya Gelmiþine geçmiþine sövdüðüm dünya
Yürümeye kalmadý takatým dizler tutmuyor Haykýrmak istiyorum sesim çýkmýyor Sen ki nefesime nefes olacaktýn güya Gelmiþine geçmiþine sövdüðüm dünya
Hayal di umuttu gerçekti yalandý Derken ansýzýn uçtu gençlik bedenden Sevmeyi bilmeyen sevgiliden Sevgi dilendirdin bana Gelmiþine geçmiþine sövdüðüm dünya
Feleðin çarkýnda bende ezildim Vurdun silleni tuþa çevirdin Yüreðimde insan sevgisini bitirdin Oysa ne ümitlerle gelmiþtim sana Gelmiþine geçmiþine sövdüðüm dünya
Bu caný bedene çok gördün ya Umutlarýmý zindana çevirdin ya Bu günümü yarýnýmý düþman ettin ya Alacaðýn olsun demiyorum artýk sana Gelmiþine geçmiþine sövüyorum be dünya
Kezban UZUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
yine gelmeyen sen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.