Akif çe

DARACIK SOKAK

Eski bir eve taþýnmýþtýn
Tokmaðý vardý kapýnýn
Evinizin yolu daha asfalt olmamýþtý
Daracýktý sokaðý
Çocukluðumu hatýrlatan elmalar sarkýyordu bahçelerden

Sahibi görmeden aþýrýyordum çocukluðuma
Caný çekiyordu hýnzýrýn
Âþýk olmayý öyle güzel anlatýyordu
O heyecan
...Yakalanma korkusuyla atan kalp
Komþular toplanmýþtý

Dedikodu yapýyorlardý bana bakarak
Yakýþýklý çocukmuþ kimin için geçiyor buradan
Yok caným ne yakýþýklýsý
Heyecandan ter basmýþ onun parlaklýðý
Birazda sabi anlamaz aþktan bu
Gençliðimi býrakýyorum bahçelerin dikenine
Köprülerine eksik kalan yanlarýmý atýyorum
Bir nefeste izliyorum seni
Bir kez daha göremem diye
Aþkla savaþýyorum
Evinizin sularý yel deðirmen
Kazanan su mu ben mi bilmiyorum
Temizleniyorum kirimden
Ne çabuk daðýlýyor saçlarýn baþka bir eve
Daha dün gelmiþsin bugün yoksun
Ateþ yakýyorsun biraz ilerideki birkaç katlý evde
Benden imar izni almadan hayatýna kat çýkmýþsýn
Yüreðimle çakmýþsýn tahtalarý çivilerini yüreðimde unutmuþsun
Dönüþü yok bu batýþýn
Tokmaðýný evimizin kapýsýna býrakmýþsýn
Her dövülüþünde
Kalp atýþým giriyor içime
Nefes nefese kalýyorum
Kim o
Benim ben
Âþýk olmayý özlediðin

...............,,

ODAMDAKÝ YOLCULUÐUM

Yazý odamda devamlý bir sen varsýn

Göndermek istemesem de

Çýkýyor bazen annem

Babam topraðýný özlüyor

Odam yolculuða pek uygun deðil

Küçücük

Bir tek duvar halýsý var

Zaman yolculuðuna uçuran

Baba hatýrasý

Kokusu

Çocukluðumdan kalan tek þey

Bu aralar annem duvardan indirdi

Küçümsenir oldu duvara halý asmak

O günden beri benim yolculuklarýmda azaldý

Nasýl olsa bekleyenimde yok artýk

Matrak olmayý pek beceremem

Sende aksilik çok gülersin bilirim

Korkarým

Aðzý güzel laf yapan bir þairin þiirine girmene

Sende gidersen

Odam bomboþ kalýr

Kim gözlerimdeki yýldýzlarý parlatýr

Kalemimi açar yazým bitmesin diye

Her þairin mutlaka kenarda baþka bir odasý olmalý

Gücü tükenirse sýðýnacaðý

Gelenlere kapýnýn açýk

Gidenlere kapalý olacaðý
............
,
ÝLK AÞK

sýcaklýðý
yokluðunda bile kalbime dokunuyor
sýranýn

kim olduðunu bile bilmeden sevdim seni

ilk tanýþmamýzdý
size bir soru sorabilir miyim cümlesi
alnýmdaki heyecan terleri
size ilk hediyemdi

sonra koþarak sizden uzaklaþtým
o kadar ateþ doldurmuþtu ki
ellerinizin ellerime ilk deðiþi

yangýnýmý dostalarýma boþaltmak için koþturdum kilometrelerce

haftalarca uyku girmedi gözlerime
kapatsam gidiyordun
bilinmez bir yere

haritaya bakýp sana yakýþan yerler seçiyordum
öyle güzeldin ki
sana yakýþan bir yer bulamadým
olsa olsa istanbul’lu dedim
öyle ya
hem bizim gibi ikiye ayrýlmýþtý
hem de sevgim gibi
tarihin derinlerinden geliyordu
her renkti

bir ümit koparmak için gözlerinden
aylarca bekledim sýnýfýnýn kapýsýnda
varlýðýmý bile fark etmeden
yanýmdan geçip gittin
oysa sana yazdýðým ilk þirimi verecektim
ilk aþkým isimli

adýn adýmýn önüne geçmiþti
yüzün yüzümün
ismimi soranlara korkuyordum
senin ismini vermeyi

gizli hazinemdin
kimsenin bilmediði
ismini söylediðimde
seni paylaþmaktan korkuyordum baþkalarýyla

sen benimdin
yaþadýðým bütün acýlara
hayatýn bana armaðaný

seneler geçti hâlâ benimlesin
aþkýnla dolu dünyam
artýk istesem de deðiþemem
seni sevmek alýþkanlýðým oldu
seni unutunca bir parçamý yitiririm

belki karþýlaþýrýz diye
yine geliyorum
seni býraktýðým yerlere
olmasan da ne gam
sen hala yüreðimin sýrasýnda oturuyorsun

......


Sosyal Medyada Paylaşın: