Yaðmura tutulmuþ sýrýlsýklam bir kadýn. elleri koynunda. durun da içindeki yanýna þöyle bir bakýn. her damlada bir umut dökülür nefesi kesilir. acýlarýn yaðlý urganý var sanki dersin boynunda. oysa yanýndadýr þemsiyesi. bilerek ýslatýr, bilerek acýtýr canýný. taþtan bir duvar gibi yere bakmaz hiç. yaðmura karþý kaldýrýr dimdik tutar hep baþýný. kim bilir. belki mazisini temizlemenin derdindedir. yýkansýn gitsin istiyordur geçmiþini. yeniden yeni umutlara yeniden bembeyez bulutlara uzanmak istiyordur. yoksa neden ayan etsin ki kendini yaðmura ? neden üþütsün ki o nadide bedenini ? gizlemek için mi gözyaþlarýný ? daha rahat aðlanýr diye mi ýslatýyor perçemlerini ? damlalarla karýþýk salýveriyordur gözlerindekini. yaðmur ýslak. kadýn da... neden ýsanlandýðý belli olmayan yanak da... bu yüzden seviyordur belki de. bu yüzden yakýþýyordur yaðmurda aðlamak kadýna...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mana Yolcusu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.