duydum yokluðunu doldu gözlerim zor seçtim yeri yurdu
bu el benim deðil sanki aðabey sazýma uzanan senin elin sanadýr hissiyatým sana niyet telleri düzenledim
yitik çok zor yitik dostsa yüreðine yitik onun bilmeyip senin bildiðinse
koca bir daðdýr sevgi çiçekleri aðaçlarý sularý seher yellerini gizleyen acýn daðladý yüreðimi seninleyim yalnýzým daha da yokluðunda kiminle paylaþayým gereksiz bir sorgulama dedim mýzrap savruldu tellerde bir sen bende bir sazým sende
Þerif baba her yaným öfke isyan ah beni bir duysan
’uyku tembel niyetidir aç gözünü hayat nedir gittiðin yol çok kötüdür cay uyan etme uyan’
sessizlik zamanýdýr demezdin þimdi duyamazsýn sustun sanýlýr öyle ya cümle alem bilir duyuyorlar seni
’ateþ düþmüþ döþeðine sen gene uyursun gene elini vicdan üstüne koy uyan’
bir ömür bir direnç bir isyan ki yiðitlerin isyaný bir insan ki yiðitlerin insaný gönüllerdesin
mayýs 2002 Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet necip özmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.