Yýllarýn selinde eriyen daðým,
Zirvemde baharým, buzum kalmadý.
Farkýna varmadan bozuldu baðým,
Yapraðým döküldü, üzüm kalmadý.
Hasret kefeninde ruhum derbeder,
Mumyalý anýma sarýlmýþ keder.
Buðulu gözlerin yazdýðý kader,
Hicranla silindi, yazým kalmadý.
Ferhat’ýn gezdiði daðlara saptým,
Duygumun dilinden besteler yaptým,
Hüzünlü mýzraptým, telleri öptüm.
Güllere çalacak sazým kalmadý.
Hüzünler Ýstanbul, mutluluk köydü,
Büyüde kaybolmak ne güzel þeydi.
Yýllarým âlemci, ömrüm þiþeydi,
Felekle kýracak kozum kalmadý.
Hayat mektebinde girdiðim derse,
Nasýl not verecek öðretmen körse?
Denedim kaç tane problem varsa,
Sevda kitabýnda çözüm kalmadý.
Duygu pýnarýnda elinde desti,
Bir yudum ver dedim, sularý kesti.
Gözleri konuþtu, dilleri sustu,
Hüsnünde eridim, özüm kalmadý.
Aþkýn þarkýsýný söyleyen diller,
Yüzünden mekâným yabancý eller.
Bastýkça çökerdi geçtiðim yollar,
Üç adým atacak hýzým kalmadý.
Umutsuz sevdaya düþtüm bir kere,
Dumanlý çöllerde çýktým sefere.
Gözleri müslüman gönlü kâfire,
Muhabbet dilinde sözüm kalmadý.
Aný defterimi aldým elime,
Eklemek istedim üç beþ kelime.
Eskiden aðlardým garip halime,
Feryada figana lüzum kalmadý.
Mehmet NACAR