ŞEHİR UZAK...

Iþýklar sönmüþ, zifiri karanlýk
Þehrin karmaþaþýndan çok uzaktayým...
Korkuyorum bu sessizlikten.
Sessizliðimin altýnda olan öfkemi görüyorum, çünkü
Sabrý tükenmiþ tahamül edemeyen insanlara!

Kendimin diðer yüzünü görüyorum
Sinirden elleri titreyen beni.
Iþýklarýn insanlarýn yanýnda gömdüðüm tüm duygularým
Karanlýkla doðuyor. Delice, sabýrsýzca

Ýçimden dýþarý çýkmak istiyor
Bir mahkum nasýl
Ýsterse özgürlüðü
O da öyle istiyor

Þehir yerime çok uzak ta
insan cývýltýlarý, gürültü
Sevdiðim yüzler çok uzakta
Iþýklar yansa bir parça aydýnlýk görünse sonra

Öfkem gömülse tekrar ruhuma
Ve karanlýk hiç olmasa
Þehir uzak ama
Karanlýk, öfke ,korkumsa baþucumda...



Sosyal Medyada Paylaşın: