KENT SUSKUNU

kül



.....








unuttuðum kadar
hatýrasýz acýkýyor aklým
boþ bir koyuluðun
peronlarý sýralý gözlerimde
itilmiþ geceler yarýlan sa diyorum
en huysuz vaktinde
gelecek kelimelerin üstüne
aðýr korkular kaplýyor
mavisel suskunluðumu
ezik duran boþluða inat
þarap kýrmýzýsý dolsa
katlin ucubelerine
ve söylerken
yarýsýnda beni terk eden
þarkýyý özlesem



.....




bir kadýnýn yüreði nasýl baðýþlar beni
olduðum yerin resmi kaybolmalarý
yapýþmýþken eðri büðrü hayallerime
dudaklarýnýn kenarýndan sahiplense yoksul sesimi
ardýma kaçak yaðmurlar serili biliyorum
kentin en uç noktasýnda kaldý bildiklerim
en koyusundan bir düþ kursa bana
ve yenilese anýlarýmýn hasta korkularýný



....



acýyarak sürülü yorum ruj lekesindeki geceye
saðanak onca ömrün konuþmalarý paylaþýlýrken
neden kapýlarýn dýþýndaki yalnýzlýða hükümlü sessizliðim
duyumsayan saat vurmalarý karýþýyor gök gürültüsüne
birazdan koþarak yaðacak kýþ
üstümde bir tek sahici kirlenme yokken
sadece beni ýslatacak acýyarak ruhumun tozlu özüne
tekil bir kalabalýðým
göðsümün duraðýndan kalkýyor merhabalar
kar kaplý ellerim ray
ve rüzgar trencilik oynuyor yolcusuz halime inat




......




biliyorum
deniz tarafýndan kalkýyor umutsuzluk kuþlarý
kanatlarýn neresine saklýysa hüzün
bir anda býrakýyorlar þehrin daðýnýklýðýna
yosma kaldýrýmlar yudumluyor piþmanlýklarýmý
her ayak atýþýmda
daha çok hissediyorum unutulmuþ beni
ki
bende unutmuþum onca sesi yüzü hasreti
ayrýlýklardan uzaklaþan
alkollü avazlar basýyor sokaklarý
her yanda terk edilmiþ hayat
ve gömülecekleri topraðýn ýslaklýðýna sarýlý




.....






ne kadar çok rüyalar çoðalýyor bilincimde
geçtiðim her uyku aralýðýnda
yutkunduðum düþler görüyorum
içimden sayýkladýðým aðlamalar birikiyor
sol tarafýmýn çatlayan üþümesiyle
aklýmýn sularýnda yüzüyor kaðýttan gemiler
bir tek sýðýnmacý olup
iltica ediyorum mülteci deliliðime
sedef kaplý düþler satan çocuklara rastlýyorum
ve dudaðýmýn ucundan selamlýyorum onlarý
kör kütük sahipsiz kadýnlar biniyor korkulara
acýklý birer son olup gidiyorlar
yani kýrýlgan mektuplar gibi yanýk duruyoruz
kentin savruk esnemelerin de
gece birazdan uyuyacak
ve her þehre uygun lisanýyla
sabahýn azizleri doðacak




.....





artýk
siyah beyaz bir fotoðrafýn
berduþu gibiyim
kanýk sandým zifiri kentin acýmtýrak boþluðunda
ahþaptan sanki yüreðim
elimi koydukça üstüne
gýcýrtýlý bir sesin yalancý aþkýný hissediyorum
caddeler kavurucu uðultuyla örülü
kimsesizlik aðlýyor boynunda duvarlarýn
kara kalem resimler yine aklýmýn sokaklarýnda devriyede
sanki yýrtýlýyor hava orta yerinden
ve kayboluyorum göz gören gitmelerde



........





yalnýzlýðýn en eski yerinden koþar gibi kimsesizlik






Sosyal Medyada Paylaşın: