Süt/unlu mermer beyaz bir cadde açýlmýþçasýna
karbeyaz ve siyah; simsiyah
gece gibi karanlýk bir masanýn üstüne uzanmýþtý kollarý
ne kadar uzun, o kadar hüzün
nasýl bakýþýrsa yýldýzlar
öyle güzel düþlere dalgýn, ýssýz zamanlarda bakýþmýþtýk
ýþýðýnda gözlerinin katýþýksýz
içinde sonsuzun, aþkla uzayýp giden
hâlâ bakýþýrýz...
Siz bilmezsiniz onu; ne sütü ne unu
nereden bileceksinizki, o gün orada siz yoktunuz
zerafet tanrýçasý ve ben, yalnýzca ikimiz vardýk
sütü unla, unu sütle, sütunlarý ikimiz kardýk
cella`sýndaymýþçasýna bir tapýnaðýn, karþýmda kült heykeli
aþkýn en uç noktalarýndaydýk; ölümsüzlüðe geçiþ
yaþadýðýmýz her an bir ömre bedeldi
hüzmesi gönülden göze inen
suskunluðumuzun fotonlarý gözbebeklerimizi deldi...
Bilmezsiniz orada unun sütle yoðrulduðunu
aþkla ezilip yüreðimin, özlemle hamur olduðunu
aktýkça sevgiyle gönül içre aktý zaman
gözlerde çiçeklenen hülyâlarla
gönülden gönüle nektar býraktý zaman
korkarým, dokunsaydý bana o an
yapýþýr kalýrdý tenimde, kelebek gibi bala konan
aþkýn ölümsüzlüðünde intihar etmek nedirki;
zordur anlamak bazý þeyleri yaþamadan...
Ýþte o zerafet tanrýçasýydý
en bakir umutlarýmý bekâretinde saklayan
yaþýmý doðduðum yýlla deðil
gözlerinin ýþýðýnda mutlulukla hesaplayan
ben onun yüzünden aþka inandým
zorla deðil hiçbirþey, aþkýna gönüllü kutsandým
ne zaman çýkýp gittiyse o kapýdan
ruhum bedenden uçtu sandým;
oydu bana aþktan baþka herþeyi yasaklayan...
Þaban AKTAÞ
15.12.2009