EY ÖLÜM

Ölüm her daim etrafýmda geziyor.
Kendimi bildim bileli, iþim gücüm ölümü izlemek olmuþ.
Gözümün önünde insalarý boðuyor!
Canavar misali, bebeklere bile yazýktýr demiyor!
Ne hikmetse! ölüm bana hiç uðramýyor!

Ey ölüm! Bana, ne vakit uðramayý düþünüyorsun?
Öldürmek senin görevin deðil miydi? Daha neyi bekliyorsun?
Acep benim gibi, aciz bir kuldan mý korkuyorsun?
Ama benim bildiðim ölüm, kimseden korkmaz.
Yoksa bana mý kýyamýyorsun?

Unutma ki! Sen kimlere kýydýn biliyor musun?
Sen ki alemlerin efendisine kýydýn!
Sen ki imamý azamý aldýn!
Sen ki sultan fatihi öldürdün!
Sen ki daha kimleri gönderdin, biliyor musun?

Ey ölüm! Sen de bil ki! Ben de senden korkmuyorum!
Rabbime sonsuz þükürler olsun ki, ben sahipsiz deðilim!
Ben, sahibimin cemalýný görmek istiyorum!
Ben, Muhammed Mustafaya gitmek istiyorum!
Ben, çok aðýr geçen imtihanýmdan kurtulmak istiyorum!

Ey ölüm! Bir lokma ekmek uðruna çekmediðim çile kalmadý!
Ömrüm boyunca, fani dünyayla tam bir savaþýn içinde oldum!
Yüreðimde açýlan derin yaralara tabip bulamadým!
Sense bütün bunlara þahitsin ama hiç üzülmüyorsun!
Belki de sen gelseydin, ben muradýma daha tez ererdim!

HARUN TAÞDEMÝR
15/01/2014
Sosyal Medyada Paylaşın: