EFENDİM

Merhamet seninle var oldu dünyalarýmýza
Ay gibisin ýþýk oluyorsun karanlýk ufuklarýmýza
Þu fani ömrümüzde bir kez olsun rüyalarýmýza
Cennet kokun ile gel, müjdeler ol Efendim…

Hazindi! Kýz çocuklarý diri diri topraða gömülüyorlardý
Gözü yaþlý anneler evlatlarý ardýndan sessizce haykýrýyorlardý
Cihaný beþeriyet þaþkýn bir halde bu zulme seyirci kalýyorlardý
Adalet yoktu, hak hukuk yoktu, merhamet yoktu Efendim…

Mustarip gönüller, yürekler alev, diller suspus olmuþtu
Kâinat sancý içinde nice asýr ki, o müjdeli günü bekliyordu
Nihayet vakit geldi, ezeli nur karanlýðý bir anda ýþýða boðdu
Âlemlere rahmet geldi, sen geldin, hoþ geldin Efendim…

Daha dünyaya gelmeden babasýz bir yetim büyüdün
Alýþamadan anne þefkatine, yalnýz bir garip yürüdün
Çocuk yaþta tattýn birçok acýlarý, ýstýrabý çileyi gördün
Doymadý anne deyiþine Âmine, hasret gitti Efendim…

Gençlik alýkoymadý, dürüstlüðünüzden bir þey kaybetmediniz
Çocukla çocuk oldunuz, tebessüm edip hiç gönül incitmediniz
Henüz peygamberlik gelmeden siz, Muhammed-ül Emin’diniz
Þu zamanýn gençlerine dahi o günden, örnek oldunuz Efendim…

“Seni bilmeyen gönül boþ, akýl ise ziyandadýr
Kurak çöllerde susuz, rahmetsiz bir diyardadýr
Sana âþýk olanlar huzurlu, en güzel rüyadadýr
Ýsmin ile hýçkýrýða boðulan Bilal’dir Efendim…

Hasta gönüller þifa bulmaz sensiz
Aðlayan gözlerin yaþý durmaz sensiz
Yürüdüðün yolda yürüyen, âþýklarý elsiz
Býrakma o gün þefaatinden mahrum Efendim…”
Sosyal Medyada Paylaşın: