Son Soru

sokaklarým hâlâ pus halsizi
ýþýklardan huylu böcekler de yorgun
minderde uyuya kalan çocuk soðuk
elimi uzatýp bir þey demeye kalksam
kuþkulanýr sonrasýzlýðýmdan...

dýþarýsý kokuyor üzerim
sana yakýþmýyorum
üstelik baþka yalnýzlýðým çok
gece çabuk
hafif
asýl aðýr olan bu konusuzluk
gözlerimi ilk açýþýmda
ölümden kopyalayan
tanrýnýn son sorusunu...

sokaklarýmda akþam hastalýklý
ayakkabýlarým hep kirli soluk almamaktan
çoktandýr ölü bir arkadaþýmla yaþýyorum
aðlamadan kaçýþlarýný taklit ettiðim
onun öldüðü yaþtaydým yeni büyüdüm
bir baþkasý için yaþamýþtým
þimdi kendim için öleceðim
sokaklarýmýnkine benzer bir saatte
örteceðim suçlarýmýn üzerini
yalnýzlýðýmdan ödünç aldýðým
bir isimsizlikle...

içerisini gittiðimde tanýyacaðým
bir ben tanýyacaðým
bir de hiçbir yerde olmayýþým
sokaklarým ilk kez beni arayacaklar
kirli bir sarý hüznümü arayacak
tatsýz yaðmurlarla anýlacak aðaçlarým
son soru yanýtýný zamandan kopyalayacak
ömrün suskunluðunu naylon aþklardan ayýklayýp
uyuyacaðým...




kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: