Yükselir ilk ýþýk; Basamaklarý aydýnlatarak. Pencere altlarýnda uyuklayan köpek, Yanlýþ pencereyle sarmaþýk; Dünden arta kalanlarla aklý halen karmaþýk, Üstü çamur, üstünde bit, üstü pis, Düþleri saf; bir gýdým ekmek, bir gýdým et; Kuyruk sallayýþý menfaatsiz ve temiz, Onun akýlsýzlýðý benim duygularýmdan þýk!
Bir ýslýk; mutluluðunun kaynaðý, Önüne gelen azýcýk aþ. Döndürmüyor baðlýlýk yolundan; Boynundaki tasma, baðlandýðý zincir ve atýlan taþ! Ýþgaldeki sokaklar halen onun; Caymýyor ‘sadakat’ denilen akýl tutulmasýndan, Zihinler anlamaz; onun ki þükür, onun ki aþk!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.