son vakitdir bu ahi
gün meyledi býrakmaya beni
oysa hamiline yazdýðým onca þarký varken
tutturdu bir ayrýlýk türküsü...
son sýzlanýþýndan bu yana
duymazým,
saðýrým,
aðýrým gölgeme ahi...
dar demedi,darda demedi.
koyu bakýþlarýný iliþtirdi çentiklediði alnýma
acelesi vardý belli ki
önce köklerini söktü þehrin düzlüklerinden
yamaç yamaç kaçtý sonra
yýðýldým bir aðaç kuytusuna
eðdim baþýmý
eðildim ,
büküldüm
düze çýkmazým artýk ben ahi...
bir kuþun yuvasýna sürdü ellerini giderken
bir menekþe büktü dudaðýný
soldu benzi bir çocuðun
söylendim
seslendim
baðýra baðýra gitti
baðýrta baðýrta ardýndan beni ...
benim vaziyetsiz yitirdiðim ömrü
o zayiatsýz bitirdi...
.
.
.
ahi!
ses ver bana
yine sancýlanmýþ olmalý takvimler
halden anlamaz bu sarhoþ saatler bilirim
vakit son vakittir
çok yoruldum
halsizim,
dilsizim,
iz bilmezim ben ahi...
.
.
aðrýlarým arttý yine
belli ki,
gün beni býrakmaya meyletti
görüneni bilemem ben
parmak uçlarým
sadece bu kadarýný hissetti ahi
sadece bu kadarýný....
AYÞE IÞIK UYANIK
12 OCAK 2014