Girift

Ayakkabýlarýmý çýkarýnca çýðlýða uyanýrým
Girmiþim içeri yada girmeye hazýr
Kapýyý kimse açmadý kimse öpmedi beni
Hüzün giyinir göz kapaklarýmda bir çýkýþ
Ýçimde daðý daðlayýp erittim içinden geçip

Yanaðýný öpüyorum koltuðunda kitaplar
Daha ne kadar küçücüksün zamanda dar
Her bekleyiþ ne kadar güzel heycanlý mý
Kopuþlar doðranmýþ gün içine parça parça
Ne zamandý öðlen akþam mýydý sabah ne

Gözlerimde bir nokta uzaklaþýyor öyle
Gözlerim peþine düþüyor uzuyor uzuyor
Silinmiyor kayb olmuyor göðün boþluðunda
Bir turlu eriþemiyorum kipriðime deðip kaçýp
Çok yoruluyorum artýk çok gençte deðilim ki

Soluma öyle oturmuþ ki demir bir gürz
Kafamý haps etmiþ karnýmla soluklanýyom
Pimim çekilecek diye çok korkuyorum
Ama ayaklarýmý seviyorum adým atmalýyým
Baðcýklarým baðlý olunca bir þeycik olmuyor

Haylý zamandýr tereddütlerim var hayat
Hüznünden aldýðým bu amansýz tebessüm
Teslimiyete býrakmayýþým mý can bedene
Ýnsan kokusu tüter yanýk yanýk bir yerden
Hava açýk güneþ var baðlar hep al yeþil



Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: