Geceler sessiz sessiz yaðýyor gözlerimden
Yine sensiz kaldým yollarýnda yar!
Yine soðuk rüzgarlarýnda savruluyorum,
Tutuver ellerimden…
Yalvarýrým,
Bir daha göreyim gözlerini…
Geçmiþ bakýþmalarýmýzdaki gibi,
Isýt gözyaþlarýmý yanaklarým üþümeden.
Duymasýn kimse hýçkýrýklarýmý;
Görmesin kimse çaresizliðimi, utanýrým…
Bilirsin ki,
O sýcacýk bakýþlarýn benin herþeyim.
Ve tabii ki, sen…
Her zaman, her yerde sen….
Her þiirde, her þarkýda, her cümlede sen…
Seni seviyorum!
Bak yine ’sen’!...
Kimbilir kaç karanlýðý ,
Kaç uykusuzluðu sýðdýracaðým ömrüme?
Çok geçmeden gün aðaracak elbet,
Her aðaran gün daha da unutturacak beni sana,
Gözlerin gözlerimi tanýmayacak,
Her düþte olduðu gibi
Senin de beni çok sevdiðini,
Ne günler, ne geceler bir daha anýmsamayacak…
Benim dünyam karanlýk kalacak.
Gözyaþlarým yaðmur gibi,
bakýþlarým yýldýrýmlar saçacak düþlerime…
Sevinç çýðlýklarý doluþurken sokaða, kavuþanlar için
Ne yaparým ben, güneþim doðmadan, sensiz?
Seni çok özlediðimi duyup bir dönsen…
Unutmayý istemedim mi sanki?
Nasýl unutacaðým o gözlerini, içimdeki mavi hüzünlerle ey sevgili?
Olmadý.
Beceremedim…
Alýp baþýmý gittiðim tüm yollarda sen vardýn, sen!
Gözlerimde sen,
Düþlerimde sen,
Baktýðým her yerde, aldýðým her nefeste, sen, sen, sen…
Ne var ki, yoksun,
Dönmeyeceksin…
Nasýl varabildin varýlmaz diyarlara?
Dilim varmýyor ya, söylemeye,
Yanýnda benim kadar mutlu edebileceðin biri mi var?
Bak, böyle düþününce deðiþmeye baþladý gözlerinin anlamý…
Ýþte bundan korkuyordum…
…/…