karanlýk bir yolda yürüyorum etrafým sonsuzluða uzanan aðaçlarla dolu gökyüzü neredeyse görünmüyor karanlýk korkutmuyor aksine öyle bir güven veriyorki yanlýzlýkla besliyor sanki kendini sonsuz gökleri bile göremediðim bu ýssýz yolda kendi özüme dönüyorum usulca aðýr aðýr hissediyorum mutluluðu tebessüm yüzüme yavaþca yerleþiyor ayýn ýþýðý gözbebeklerimde beliriyor ilk kez hayal kurmuyorum ve ilk kez geceði bu kadar seviyorum biliyorumki içimde saklý olan bana ait olan en deðerli þey beni hiç býrakmayacak ve yollar ne kadar karanlýk olursa olsun elimden tutan bu gizli dost hep benim aydýnlýðým olacak
Sosyal Medyada Paylaşın:
SERPİL42 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.