EL FENERİ

Ümitsiz kalbin, karanlýk köþelerini aydýnlatamazsýn
Arama mazimi çoook karanlýk, arasan da bulamazsýn
Aydýnlýk günler bir gün biter, sende karanlýklara kalýrsýn
Gözler baka, baka öleceðiz EL FENERÝ…

Ýki pil deðimli seni yakan, elbet bir gün ömrün biter
Pil alýnmaz da unutulursan eðer, iþte o an ömrün sona erer
Ýnsanoðlu bu acýmasýzdýr, belki de laf olsun diye sever
Yas tuta, tuta öleceðiz EL FENERÝ…

Hayat mý bu? El feneri bizim yaþantýmýz bilemem ki?
Gözyaþlarýma yetiþmez oldu mendil, seni temizleyemem ki
Gömülmüþüz her ikimiz de, mazinin derinliklerine anlatamam ki
Pas tuta, tuta öleceðiz EL FENERÝ…

Ben kaderimin sen ise, çocuklarýn oyuncaðý olmuþsun
Senin de bitmiþ, ömrün benim gibi, bir köþede sýzýp kalmýþsýn
Ben kahrettikçe aðlarým, ama sen paslanýrsýn, aðlayamazsýn
Benim gözyaþlarým, senin pasýn kurumadan öleceðiz EL FENERÝ…

Kimileri aydýnlýk bir dünya da gider hep ileri
Kýrýlan bir kalbin tamiri, mümkün mü? Bilmem ki
Senin yaþantýný yeniden baþlalatýr, iki adet KÝVÝ PÝLÝ
AMA BEN YENÝ BAÞTAN DÜNYA YA GELEMEM KÝ
ÇEKSEKDE BU ÇÝLELERÝ, YAÞAMAK ZORUNDAYIZ,
BÝZ EL FENERÝ…


SEYFALÝ SOYUDURU
KADILI KÖYÜ SARIKAYA YOZGAT
01 MART 1982

Sosyal Medyada Paylaşın: