Ey Kardeşim...

MEVLANA ÞÝÝR YARIÞMASI MANSÝYON ÖDÜLÜ ALAN ÞÝÝR...

Kardeþim…
Biz hep renklerimizi kaybettik satýr satýr
Ve unuttuk merhametin ne kadar kucak açtýðýný…
Sevginin öpülmeyi beklediðini ,çoðu kez
Ve unuttuk insan olmayý…
Bir olmak için ayrý kaldýðýmýzý, belki
Her bir portreye saklanmýþtýr tüm anýlar
Ve dudaklarýna çisil çisil yaðmur yaðdý
Umut aðacýnýn
Yaradan’ý Yaradan diye sevmiþiz
Secdeler cennet kýlýnmýþ
Bilmek, birleþmek yolunda el vermiþiz kardeþim…


Kardeþim…
Memleket adamlarý ayrý kýlmaya çalýþtý bizleri
Gökler kara renge büründü aydýnlýðýn gözlerinde…
Özgürlüðümüzün kentleri týrnak ucuna sýðmaya çalýþtý
Kahroldu her aðlayan yaþ…
Oysa ki kilometreleri aþýp gelirdik
Gel zaman git zamanlarda
Ve biz hikaye olmaya deðiþ gerçek olmaya giderken,
Umutsuzluðun kýrbacýndan kaçan iki kandýk…
Biz… Aþk adýna…
Kardeþtik…


Kardeþim…
Pespaye diye kaldýk akýlsýzlýðýn ardýna
Uçurumlar bize imkansýz kýldýrdýlar, zoraki
Oysa mütaalamýz bütün, avcumuz aþka açýk
Birbirimize kol kanat gerip yaþardýk…
Þimdi bizi ayýran nedir ki kardeþim?...
Söylenecek iki kelamýmýz kötülükle doldu?...
Bizi iki laf mý kýracaktý
Kalbimizin belini
Her dem dostluk yapraðýmýz
Sararmaya mahkum mu kardeþim?...

Kardeþim…
Yazýklarýn en yüz karasý kaldýk þimþek aklýnda
Umrumuzda olmamalýydý, öðrenemedik laflarýn kalkanlýðýný…
Ama bizi anan bir Mevlana sesi
Duadan titrerdi eller, týrnaklar yenmiþ…
Biz Yaradan izniyle kardeþ bilindik…
Teni tene deðil de
Kalpleri karþý karþýya eyledi…
Biz söz… Güneþe göç býraktý bizi…
Güneþ gibi hür, ýþýk olmaya
Ve ayný kalmaya
Ana karnýndan çýkarcasýna…

Gel…
Ne olursan ol, yine gel…
Bir duaya muhtaç, bir aþka kör kalýrsýn
Elleri kýrýk, kirpikleri ak, saçlardan geri baþ kalýrcasýna
Seni öpen tek seccadenin yumuþak dudaðý olur
Ne Dünya kalýr geriye, ne de memleket adamlarýnýn tavernalarý…
Bizi biz yapan bir Mevlana huzru, bir aþk kalýrcasýna,
Gel…
Ne olursan ol yine gel…

E F T E L Y A…
(Akdenizi cebinde taþýyan kýz… )

Sosyal Medyada Paylaşın: