Göç mevsimi belli ki mahcup bir akþam vakti Ay düþüyor ömrüme soluk benizli gün batýmlarýndan
Gün ölürken penceremin kuytularýnda gökyüzüm kanýyor þakaðýmýn uçuk flu çizgilerinde Kýþ konuyor saçlarýmýn baharlarýna Kar kesiyor damarlarýný örgülerimin Say ki bir salâ takvîmin ellerinden içtiðim
Ah benim nilüfer kokulu kakülümün sýzýsý Mey iþlemeli bir gecede son tren de kalkarken gardan Kýzýl kýyâmetin berduþ adýmlarý yakýyor âfâkýmý Ve keþ bakýþlý sokak lambalarý ýsýtýyor avlumda titreyen salkým söðüdün aðýdýný
Ah benim saksýmda solan ince fikirli gülüm Kalbe inen bir yol varsa dudak kývrýmlarýndan bil ki o yol benimdir aþk üzre yürüdüðüm
Ah benim aðýr kanamalarým Tîni ve Zeytini titrek gönlümün Ulvî dillencelerinle yað suya hasret çorak topraklarýma Bir inþirâh ! Ve bir dâvet Bilâl’den dinlediðim Sabahýn ilk müjdecisi ardýç kuþlarý
Kýrýk bir kalp kýrbasýdýr göðsümde aðlayan Gel de seril üstüme iðde kokulu gök perdesinden Þafaðýn renginde gülsün karanlýðýn bakýþlarý
Sustum ! Duy sesimi !
Sosyal Medyada Paylaşın:
EPRÛ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.