BİR EVLİLİK HİKAYESİ

bir son bahar günü,etrafý seyre dalmýþ,
ötüþen kuþlara,yeþeren aðaçlara.
etrafý cennete çeviren çiçeklere bakýnýrken.
kulaklarýmý döven annemin sesiyle irkildim!
bahçede çamaþýr sererken.

’’ bak kýzým er geç evereceksin
görünürlerin gelecek akþama
hazýrlansan iyi olur’’dedi.

birden bir mahcubiyetlik çöktü üzerime,
nefesim daraldý, gözlerim karardý .
kalbim yerinden fýrlayacak gibi oldu,
utandým,kýzardým,
yere bakarak ah be ana zamanýmý þimdi?dedim.

akþam oldu,giyindim kuþandým,
az buçuk süslendim beðenilmek adýna,
’alýmlý görun ki beðenilesin’ diyordu elif.
beðenilmeme psikolojisi tepeme çökmüþtü
peki neden?
ya o,o da benim gibimiydi?
mesela nefesi daralmýþmýydý?
kalbi benimki gibi çarpýyormuydu?
yada beðenilmemek gibi bir korkusu varmýydý?

bilmiyorum belkide sadece bende vardý.

kalbimin çarpma sesi kapý sesini bastýrmýþtý,
bir merak sarmaladý beni,
acaba nasýl biri yakýþýklýmý?
boyu uzunmu,ya gözleri!,
ya saçlarý!,kel mý yoksa?aman allah’ým!.

gel git zaman,
elimde tepsi kahveleri daðýtmýþtým,
kaçamaklý bakýþlarla beni süzmüþ,
býyýk altýndan sopa göstermiþti,
o heyecanla tebessüm sanmýþtým.

bana soran arkadaþlara,
’sureti, ademi bir varlýk,
sireti,gaybi bir durum.
yarlýk olmayýnca bilemesin’ demiþtim.

zaman ömür devirir,
beklediðin birden geliverir.

düðün dernek oluverdi,
davullar çalýndý oyunlar oynandý.
mevlitler okundu yemekler yendi,
dualar yapýldý amin denildi.

maskeler çýkarýldý herkes aslýna döndü.

evlilik denince anne babam gelirdi aklýma,
bütün evliliklerin bir bakýma nümunesi,
bütün mutluluklarýn ve huzurun kaynaðý,
sevgi ve saygý üreten yüreklerin ocaðý,

sahi,
aþkýn bir birliktelik deðilmiydi evlilik?.

ya eþler,
birbirinin elbisesi deðilmiydi?
yada birbirini yýkayan eller.

hani sevgiyle birbirine yanaþýnca,
cennet bahçelerine dönen evler.
ve sevgiyle yeþeren çocuklar,

sahi,
aþkýn bir evliliðin sonucu deðilmiydi?.

hakkým olaný gasp eden adam,
köpek diþlerinde saklýyordu mutluluðumu,
her uzandýðýmda hayallereime,
iðreti bir sesle hýrlýyordu.

takke düþünce kel göründü!
bir metre saç olsa ne!
maske düþünce iblis göründü!
sureti adem olsa ne!.

cicim aylarý baþlamadan bitmiþti,
ona yar olunca sireti belirmiþti.

yýllar yýlý þiddet ve iþkence,
bir umut diye çocuklara sarýldým.
yine þiddet yine iþkence,
tamtamýna on yýlým geçti böylece.

ayrýlmaya karar verdim,
bütün itirazlara karþý gelerek.
onu hayatýmdan söküp atým,
kýçýna tekmeyi vurarak.

gerçekten yýllar sonra insan olduðumu hatýrladým,
zorda olsa izlerini silmeye çalýþarak.
yeni bir hayat kurmaya kendimi adadým,
sevgiyle yeþeren çocuklarýma tutanarak.

siz siz olun sureti adem olana bakmayýn,
sireti adem olana bakýn.


hasan baran












Sosyal Medyada Paylaşın: