Hayatın Lambaları Hiç Sönmesin

Ey hayat, seni uzaktan sevmek
Sevincini, üzüntünü uzaktan paylaþmak
Yaðmurunda ýslanmak, karýnda buz tutmak
Seni iyi tanýmak, doðru anlamak
Kolay deðil sensiz yaþamak…

Her an gözlerinde parlamak
Dudaklarýnda tebessüm etmek
Okumak, okunmak
Dilsiz kayalarýna çarpýp parçalanmadan geri dönmek
Ve oyunu kuralýna göre oynamak
Kolay deðil þartlarýna ayak uydurmak…

Olmadýk zamanlarda deli rüzgarlarýna denk gelmek
Kýrýlýp dökülmeden boþluðunda sallanmak
Devrilmeden ayakta kalmak
Kedere kahkahalar savurmak
Kolay deðil sahnende rol almak…

Ey hayat, zorluklar içinde herkese bir ömür biçtin
Sevmeyi, sevilmeyi öðrettin, gözlere ýþýk tuttun
An geldi titrek mum alevi gibi bir yandýn bir söndün
Güneþ oldun parladýn, ýsýttýn
An geldi karanlýk kuyulara attýn
Mutlulukta, sevinçte ömrü kýsa tuttun
Bazen acýlarla imtihan ettin
Sevenleri birbirinden ayýrdýn
Zincir vurdun ellerine; kini, nefreti öðrettin
Ýsyankar kýldýn, aþktan soðuttun
Ama kendinden vazgeçirmedin
Yaþattýn, aðlattýn, güldürdün, öldürdün…

Ve sonra; aðaran her günle yeniden doðurdun
Sýmsýký baðlar kurdun, göðsünde besledin
Görünmezlerde kendini sayfa sayfa okuttun
Günahýný, sevabýný satýr satýr ezberlettin …

Gücün tartýþýlamaz, varlýðýn inkar edilemez
Ýnsanoðlu gelir, gider ama sen bakisin
Gerçeðin içinde baþka bir gerçeksin
Korkuyla terbiye etme, incitme!
Iþýklarý erkenden kapatma!..
Sen hiç bitme… Ey hayat!..

Rukiye Çelik
Ankara 24 Aralýk 2013

Sosyal Medyada Paylaşın: