KAYIP

Bana bakýyor küçük kýz soðuk evinden,
Tutamam ellerinden, okuyamam ki gözlerini
Ne kadar eskiyse o kadar kan kokuyor elbisesi.

Korkaðým oldukça biliyorum bunu,
Biliyorum çünkü küçük intiharlarým birer komedi!
Ne zaman mazinin kapý gýcýrtýsýný duysam
Saatler durur beynimin kývrýmlarýnda…
Bir ölünün nefesi can bulur ruhumda
Rezil bir migren ile cebelleþirim…

Cömertçe harcadýklarým için üzgünüm belki de öfkeli!
Bilemezdim hiçliðin bu kadar düzenbaz olduðunu
Gölgem denizlere katlanmýþ bir buhran
Bilmediðim bir dünya daha var…
Yaþlý bir bebek gibi çýðlýklarým, cam kýrýklarýna basýyor
Yine kan ve reva sessizliðim…

Utanmalar sevgiyle son buldu,
Artýk arsýzlýðýmý iþlediðim cinayetlerde okursunuz.
Yalan dolanlara sarýlmýþ bir gerçeðin neresinden tutunsam
Elinde buluyorum kendimi tahtadan bir kukla!

Her þeyin bir olduðu dünyamda tekrar göremem…
Alýþtým bu saðýr edici körlüðe
Kanlý elbiseler içinde aðlayan o kýz
Belki de hak etmiþtir
Savaþý ta en baþýndan...





Gökçen...





Sosyal Medyada Paylaşın: