...Göz hiç doymuyor ki…

gönül demim yine inatta
ya uyarsa kör topal giden nefsime
diken olup da batar sonra
yüreðimin en ücra sol köþesine
kalýrým hep o bildiðin için de
iç haykýrýþlarýmýn altýn da ezilirken ruhum
ecel terlerim yýkar da durur
iþte o zaman ki
bedenim de ýslanýr korkularým

öyle bir an vardýr ki
içim de beni sýkýp bunaltan
bir hüznün kasaveti saklýdýr
ki param parça eder yüreðimi o an da
ne göz görür ne koku alýr burun
ne kulak duyar
iflas etmiþ olan tüm duygularým da
canlý mýdýr cansýz mý?
bilip bilmemek sýðmaz ki içte ki kurala

iþte o an belki de bu andýr
tebessüm bir ýþýk olup okþarken yüreði mi?
tevazu bir hoþnut olup da besler dimaðýmý
benliðe aldanýp kapýlmadan
nefse düþmeden bir yaþayabilsek ya
ve gurur kibir olmasa da
sadece insan gibi bir kalabilsek ya

her þey olacaðýna varýr derler
kapý açýk olmalý ki havalansýn da
mikroplar çýkýp da gitsin boþluðuma
ruhum ak pak temizlensin
hakikatin tüm güzellikleri bir birde geri gelsin
týrpan çekilmiþ olan hisler
ihtiyar ruhlu adam kavlin de hükmeder
garip gariptir
zannetse de o zavallý kendini bir aslan

o his yoðunluðum var ya
dimaðý mý içine alýnca
özlem girdabým bile boþ kalýr yanýn da
deðerlerin hiç yýkýldýðýný görmedim ki
taþýyamayanlarýn yýkýldýðý kadar
zira deðerler çoktan yakalarýný býrakmýþtýr onlarýn
daha tutunacak neleri olur ki

hayat bir tokat tokmaðý gibi
o vurdukça yön deðiþtirir insan
düþüp kalkmadan yön bulunmuyor ki
tüm cep ve cepkenler dolsa da
nedense göz hiç doymuyor
felek ne kadar verip de veriþtirse bile
o ebediyen dipsiz bir kuyu olarak kalýyor…




(22.12.2013) AZAP…




Sosyal Medyada Paylaşın: