UTANMA ÇOCUK!..
UTANMA ÇOCUK
Sende küfe sýrtýnda gaye ekmek parasý;
Haysiyet, onur, þeref yanýnda emek teri…
Parçalar ciðerimi sende nasýr yarasý;
Basamaklar dikleþir kaldýrýmlar serseri…
UTANMA ÇOCUK…
Ver elini gel desem omuzlarýn düþüyor;
Gördüðünde oynayan çocuklarýn sesini;
Gözlerinde yüreðim sende elim üþüyor;
Ve kýrýyor yüreðim kalbimin kafesini…
UTANMA ÇOCUK
Sýrtýnda koca daðlar akþamýn nafakasý;
Yük olan þu küfeye, geçmez ki boðazýndan…
Yeter ki bozulmasýn beylerin fiyakasý;
Kimler düþtü devrildi, fakirlik ayazýndan…
UTANMA ÇOCUK…
Tokat gibi gerçeðin gözlerine bakarken;
Þimdi duyar gibiyim sözlerin “ama”sýný;
Merhameti kovarýz vicdanlarý yakarken;
Gördük de aðladýk mý garibin yamasýný…
UTANMA ÇOCUK…
Getir biraz öpeyim saklama yüzlerini;
Ulan yalan dünyanýn neyine kanýyoruz…
Not ettim yüreðime o parmak izlerini;
Tut elimden tut çocuk NEÞ’E’ YÝ anýyoruz…
UTANMA ÇOCUK…BU AYIP BÝZE YETER
Ali ALTINLI – 21/12/2013
Saat: 00:18
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.