Gözlerin; Serin bir eylül akþamýnda Yýldýz gibi yaðardý Baldan tatlý hülyalarýma
Uzanýyodum bir þiir gibi Derin düþlere Kalemle arýyordum Sende kaybettiðim kimliðimi
Kaç bahar geçti Kaç mevsim eskidi de gözlerinde Hiç bir papatya Ellerinde ki kadar güzel durmuyordu Dallarýnda...
Kitapsýzlýktan gözleri ve kalbi paslanmýþ insanlýðýn Son numunesi gibiydi sözlerin Hece hece kafiye kafiye Dalardým her kelamýnda uzaklara
Ve ben seni çok sevdim Yanýnda olmasam da Öyle uzaktan uzaða...
Cilalanmýþ bir hayat öyküsünün Son mýsralarý gibiydik Öyle paramparça öyle zehir zemberek Her göz yaþý bizden ilhami duygularla Kirpikler üzerinden yol alýrdý Buse deðmemiþ yanaklarýmýza...
Saatimiz daha dolmamýþtý Ayrýlýða vedaya çok vardý Bilirdik ki aþký bitiren ayrýlýk ve vedalar deðil Vazgeçiþlerdir...
Ne senden ne benden ne de bizden vazgeçtik... Çünkü aþkýn terazisinde vazgeçmek yok
Savaþmak var Mütefekkir bir kalple Soluk soluða Yar için Aþk için Kavuþmak için...
O yüzden ki Biz aþký en tatlý hülyalarda tattýk Ve yalnýzlýktan soðuyan yataða O tatlý hülyalar için yattýk...
Aþk aþk aþk Suskun peri masalý kýzýnýn gözlerinde Derin ve manidar dolu bakýþlarla Dua dua yükseliyor göðe doðru... Kalplere doðru...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yûsuf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.