uzar gecenin kendine cezalarý oysa bedenim parçalanmýþ acýtýyor küskünüm rüzgara daðlara sana kaçýþým bundandýr kalabalýkta yapayalnýz þaþkýnlýðým hep sana sevmek ne kötü þeymiþ susma belki de son vedadýr ben baharý hüzün bildim kalbim bahara hep hasretti yarýnlarýn yarýsý kayýptý zaten susmak dünyama sýðmasa da meðer ki kendimi erken terk etmiþim belayým yýldýzlarý daðýtýyorum erken umutlara doðru kanadýkça yaralarým irinli akmakta sözler bir býçak darbesi usulca dokundu yüreðime eksik kaldým renklerin içinde gidiþini soramam ki ömrüm dökülür hazan mevsimine hýzla akýyor takvimler tutamýyorum ki yüzlerce yýldýz kaymakta gecelerin sessizliðinde beni sensiz býrakma olmasýn sonum yol sensizliðe iþaret etmekte belli belirsiz anlatamam hangi darlýðýn koynundayým beni bana sorma yokum belkide...
Sermin Çýnar/Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sermin Çınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.