LİMAN

Su birikintilerinin donduðu kaldýrýmlarda
Buz sesleriyle yürüdüm düþmemeye çalýþýp
Þubat soðuðunda sýmsýcak gülüþünle ýsýndým
Yavaþ yavaþ bir sis gibi yaklaþýp akþamlarý
Belki hiç beklenmediðim açýk kapýlardan sýzdým

Yýllarýn izine daldým ihtiyar kerestelerin
Alýnlarýndaki kýrýþýklýklarý okuyup tek tek
Asýrlardýr bir dayanýþmanýn öznesi olmanýn
Haklý mutluluðuna tanýk oldum yüzlerinde

Rendelenmemiþ ,gittikçe koyulaþan döþemelerin
Nefeslerini duydum her adýmýmda
Kim bilir ne hikayeleri vardýr hiç anlatýlmamýþ
Badanasý dökülmüþ sývasý çatlak duvarlarda
Siyah beyaz fotoðraflar bir bir yerlerini almýþ

Yorgunluðumu unutup bir gece sabaha kadar
bir kez daha asla uðramayacaðým duraklarý
yeniden dolaþtým koltuðuma oturup
gün doðuyordu gözlerim susarken sabaha

aylardan marttý belki, belki þubattý
gökyüzünde kusursuz güzelliðiyle bir ay
ben konuþurdum o hep susardý
sustukça bembeyaz bulutlarý yakardý

her yarýn bu limandan
hiçbir buluta uðramayan bir gemi kalkardý

HALUK YOLSAL

Sosyal Medyada Paylaşın: